afscheid van een uitzicht

Vandaag reed ik voor enkele boodschappen naar Waregem. Ik parkeerde mijn auto op de parking achter de muziekschool en botste (bijna letterlijk) op een woordleerkracht. “Waar is het?” vroeg ze me zenuwachtig, alsof ze te laat was. Ik bekeek haar van kop tot teen en moest haar het antwoord schuldig blijven.

Ik voelde een kleine steek, nadat mijn euro in centjes gevallen was. Er was personeelsvergadering en ik wist van niets. Na 6 schooljaren gewerkt te hebben voor SAMWD-Waregem, is het voor mij afgelopen. Vanaf morgen werk ik voltijds voor SAMW-Menen.

Hoewel dat ‘verhuizen’ volledig mijn verantwoordelijkheid is, valt het me toch zwaar om vandaag dat boek te sluiten. Als oudleerlinge is SAMWD niet zomaar een school. Ik heb er in gezweet en geploeterd. Ik heb er leuke uren in beleefd en ook enorm veel uit geleerd.

Bedankt school en directeur om me de kans te geven om te groeien.
Bedankt collega’s voor de steun en de nodige schoppen af en toe: zo ben ik IK geworden.
Bedankt leerlingen: ook van jullie leerde ik heel veel.
Bedankt personeel om af en toe een administratieve blunder door de vingers te zien.
Bedankt allen!

Al moet ik heel eerlijk zeggen dat wat ik het meeste ga missen, niet een persoon is, niet een gebouw. Wat ik het meeste ga missen is dit uitzicht. (foto)

Heel wat zaterdagen keek uit dit raam naar buiten. Ik rook er de lucht van sigaren bij. Ik voelde me er thuis. Walter riep elke zaterdag naar boven: “Alles oké?” en dan riep ik terug: “Alles oké!”.

Tine Ducatteeuw